Смак тэатральных пастановак

У госці да рэжысёра тэатра Станіслава ПШЭЎЛОЦКАГА і мастака-пастаноўшчыка Дар’і ПАТАПАВАЙ завітала карэспандэнт партала 1PROF.BY ^[1], каб пацікавіцца, чым жыве аматарскае аб’яднанне.

– Ведаю, што ваш тэатр папулярны як у самой навучальнай установе, так і за яе межамі. Вы здолелі пакарыць нават сталічную публіку, якая ведае смак тэатральных пастановак. Расскажыце, калі ласка, з чаго і як усё начыналася?

Станіслаў Пшэўлоцкі:

– У 1996 годзе нас з Дар’яй Патапавай, маёй жонкай, запрасілі ў мястэчка Новая Мыш, у прафесійнае вучылішча для арганізацыі тэатральнага гуртка. Мэта была адна – заняць навучэнцаў. Але неяк адразу справа так зацікавіла нас самых, і тых першых, хто адчыніў да нас дзверы, што гурток у хуткім часе стаў месцам прыцягнення творчых сіл. Пачаць мы вырашылі з камедыі, гэты жанр добра ўспрымаецца гледачом. Выбар прыйшоўся на «Мікітаў лапаць» Міхася Чарота. Спектакль паставілі, як гаворыцца, на адным дыханні, і прайшоў ён на «ура». Гэта нас натхніла, і працаваць мы пачалі з утроенай энергіяй.

Дар’я Патапава:

–  У сістэме профтэхадукацыі Брэстчыны існуюць два аматарскія тэатральныя калектывы. Наш добра вядомы не толькі мясцоваму гледачу, але, як Вы і казалі, нават да Мінску мы не раз дабіраліся. Дарэчы кажучы, гэта адбылося дзякуючы прафсаюзнаму рэспубліканскаму конкурсу «Новыя імёны Беларусі». Першы раз мы бралі ў ім удзел у 2016 годзе. Дэбют быў паспяховым – другое месца. А праз год  атрымалі Дыплом 1 ступені рэспубліканскага этапу галіновага прафсаюза працаўнікоў АПК.

Трэба адзначыць, што сувязь с прафсаюзамі ў нас цесная. У 2015 годзе наша  ўстанова была абрана пляцоўкай для правядзення семінара- практыкума прафсаюзных работнікаў Брэстчыны, у 2016-м удзельнічалі ў выставе «Профтур». І самае галоўнае – мы сябруем са старшынёй Баранавіцкага

райкома прафсаюза працаўнікоў сельскай гаспадаркі Аляксеем Добышам – ён з’яўляецца нашым першым гледачом, дабразычлівым крытыкам і дарадчыкам,  падрымлівае нас маральна і матэрыяльна. Зараз я выдам тайну – Аляксей Федаравіч піша апавяданні, нам яны вельмі падабаюцца. Я нават думаю пра тое, каб нешта ўвасобіць на сцэне.

– Якая са шматлікіх пастановак прынесла тэатру найбольшы поспех? Якую самі лічыце найбольш удалай?

Станіслаў Пшэўлоцкі:

– Цяжка вычленіць нешта адно, але доўгі час нашай візітоўкай была балада Яна Чачота «Мышанка». Яна пра рэчку, што цячэ праз нашу мясцовасць, яна і ў назве нашага тэатра. Ёсць і іншыя добрыя пастаноўкі. Напрыклад, да 125-годдзя нараджэння Максіма Багдановіча мы паставілі спектакль «Апокрыф».

Дарэчы, менавіта ён прынёс нам перамогу  на «Новых іменах», з поспехам

паказвалі яго на розных тэатральных фестывалях і конкурсах. Трэба

зазначыць, што ў 2002 годзе мы атрымалі ганаровае званне народнага

тэатра. У 2007-м я стаў рэжысёрам, змяніўшы на гэтым попрышчы

сваю жонку, зараз яна працуе мастаком-пастаноўшчыкам.

Дар’я Патапава:

— Хачу дадаць, што за пастаноўку балады Яна Чачота мы атрымалі Дыплом за лепшае ўвасабленне твораў нацыянальнай драматургіі, а Станіслаў Станіслававіч быў адзначаны як лепшы выканаўца мужчынскай ролі.

– Самы час пацікавіцца, хто вашы артысты, хто такі таленавіты, што зарабляе на конкурсах узнагароды самай высокай якасці?

Станіслаў Пшэўлоцкі:

 — Ведаеце, да нас ў трупу просяцца жыхары мястэчка ці нават  іншых населяных пунктаў, але тэатр створаны і працуе пад дахам Навамышскага прафесійнага ліцэя, таму ў нас іграць толькі навучэнцы і супрацоўнікі нашай навучальнай установы. Адзін час нават дырэктар Віктар Харошка жадаў паспрабаваць сябе ў якасці акцера, але з-за занятасці справамі не атрымалася.

— Ваша новая пастаноўка «Ехала-упала» выклікала вялікае захапленнне ў тых, хто яе бачыў і  жаданне ўбачыць у тых, хто не папаў на прэм’еру. Чым вы так прывабілі гледачоў?

Станіслаў Пшэўлоцкі:

 — Хачу зазначыць, што вясковыя людзі прагнуць далучыцца да культуры, бо многія ніколі не былі ў прафесійным тэатры, не бычылі ігры прафісійных акцёраў. Мы пытаемся гэты прабел ліквідаваць і даць людзям тое, чаго ім так не хапае.

Дар’я Патапава:

 — Што тычыцца нашай апошняй работы, то спекталь пастаўлены па пьесе майго земляка беларускага пісьменніка Барыса Сачанкі. У аснове — быль часоў вайны. Сюжэт складаны. У цэнтры  лёс маладой дзяўчыны, якая нарабіла шмат памылак і жорстка за іх паплацілася. Яе маці у час вайны падабрала  ў  лесе раненага чырвонаармейца, аб чым потым пашкадавала, бо паміж  ім і дачкой успыхнула каханне, дзяўчына зацяжарыла. Хлопец, каб быть побач, вырашыў пайсці ў паліцаі, а за адно дапамагаць партызанам, але так здарылася, што ён загінуў. Бацькі Міры, так завуць галоўную гераіню, настоўваюць, каб дачка пазбавілася ад дзіцяці, але ўжо позна – немаўля з’яўляецца на свет. Бацькі ідуць на забойства дзіцяці… Вось такі псіхалагічна няпросты сюжэт пьесы. Няпросты настолькі, што нават цяжка было падабраць акцёраў на ролі,   многія адказваліся іграць той ці іншы персанаж. Галоўных герояў – малададую дзяўчыну Міру і паліцыянта бліскуча сыгралі нашы навучэнцы Вікторыя Чабатар і Захар Русакевіч.

Станіслаў Пшэўлоцкі:

 — Гэта быў першы спектакль, у якім я не іграў сам. Не паверыце, седзячы сярод гледачоў, я хваляваўся намного больш, чым калі быў на сцэне.

…Зараз тэатральны сезон закрыты, у нас ёсць час падумаць над тым, чым будзем займацца  далей, чые творы ўвасобім на сцэне.

Галіна СТРОЦКАЯ